در ادامه متن کامل غزل شماره 57 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
آن سیه چرده که شیرینی عالم با اوست
چشم میگون لب خندان دل خرم با اوست
گر چه شیرین دهنان پادشهانند ولی
او سلیمان زمان است که خاتم با اوست
روی خوب است و کمال هنر و دامن پاک
لاجرم همت پاکان دو عالم با اوست
خال مشکین که بدان عارض گندمگون است
سر آن دانه که شد رهزن آدم با اوست
دلبرم عزم سفر کرد خدا را یاران
چه کنم با دل مجروح که مرهم با اوست
با که این نکته توان گفت که آن سنگین دل
کشت ما را و دم عیسی مریم با اوست
حافظ از معتقدان است گرامی دارش
زان که بخشایش بس روح مکرم با اوست
تعبیر فال شما
دلتنگی عزیز سفر کرده دلت را به غم مبتلا کرده که تنها مرهم آن صبوری، ایمان و توکل بر معبود است.
عشق و محبت به پای مردم بریز تا به آسانی از دشواری های زندگی ات عبور کنی.
روزهای خوش انتظارت را می کشند و به امید خدا زندگی روی قشنگش را به تو نشان خواهد داد.
از پروردگار تقاضای بخشش کن و در پناه رحمتش از خوشی ها لذت ببر.
