در ادامه متن کامل غزل شماره 129 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد
نهیب حادثه بنیاد ما ز جا ببرد
اگر نه عقل به مستی فروکشد لنگر
چگونه کشتی از این ورطه بلا ببرد
فغان که با همه کس غایبانه باخت فلک
که کس نبود که دستی از این دغا ببرد
گذار بر ظلمات است خضر راهی کو
مباد کآتش محرومی آب ما ببرد
دل ضعیفم از آن می‌کشد به طرف چمن
که جان ز مرگ به بیماری صبا ببرد
طبیب عشق منم باده ده که این معجون
فراغت آرد و اندیشه خطا ببرد
بسوخت حافظ و کس حال او به یار نگفت
مگر نسیم پیامی خدای را ببرد
تعبیر فال شما
حادثه ناخوشایندی رخ داده که بسیار اندوهگینت کرده و باعث آشفتگی ات شده است طوری که احساس می کنی هرگز از آن عبور نخواهی کرد.
با این حال هرگز نا امید نشو و سعی کن جوانه امید را در دلت زنده نگه داری و به خداوند توکل کنی که انشاء الله به زودی مورد لطفش قرار خواهی گرفت و مشکلت به صورت معجزه آسایی حل خواهد شد.
