در ادامه متن کامل غزل شماره 180 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند
مشتاقم از برای خدا یک شکر بخند
طوبی ز قامت تو نیارد که دم زند
زین قصه بگذرم که سخن می‌شود بلند
خواهی که برنخیزدت از دیده رود خون
دل در وفای صحبت رود کسان مبند
گر جلوه می‌نمایی و گر طعنه می‌زنی
ما نیستیم معتقد شیخ خودپسند
ز آشفتگی حال من آگاه کی شود
آن را که دل نگشت گرفتار این کمند
بازار شوق گرم شد آن سروقد کجاست
تا جان خود بر آتش رویش کنم سپند
جایی که یار ما به شکرخنده دم زند
ای پسته کیستی تو خدا را به خود مخند
حافظ چو ترک غمزه ترکان نمی‌کنی
دانی کجاست جای تو خوارزم یا خجند
تعبیر فال شما
انسانی شوخ طبع هستی اما حواست باشد در هر وضعیتی نمی توان شوخی کرد و گاهی ممکن است با این کار دیگران را به شدت آزرده کنی.
هرگز دیگران را به باد تمسخر نگیر و به آن ها طعنه مزن.
همه ما روزهای خوب و بد داریم و گاهی در قله کوه و گاهی در قعر دره ها به سر می بریم. هرگز در شرایط بد دیگران آن ها را مسخره نکن که ممکن است خودت روزی به احوال آن ها دچار شوی.
برای تحقق هدفت لازم است با اراده آهنین و اتکای به توانایی خود پیش بروی. از منفی نگری دوری کن تا دچار اندوه نشوی.
