در ادامه متن کامل غزل شماره 448 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
ای که در کوی خرابات مقامی داری
جم وقت خودی ار دست به جامی داری
ای که با زلف و رخ یار گذاری شب و روز
فرصتت باد که خوش صبحی و شامی داری
ای صبا سوختگان بر سر ره منتظرند
گر از آن یار سفرکرده پیامی داری
خال سرسبز تو خوش دانه عیشیست ولی
بر کنار چمنش وه که چه دامی داری
بوی جان از لب خندان قدح می‌شنوم
بشنو ای خواجه اگر زان که مشامی داری
چون به هنگام وفا هیچ ثباتیت نبود
می‌کنم شکر که بر جور دوامی داری
نام نیک ار طلبد از تو غریبی چه شود
تویی امروز در این شهر که نامی داری
بس دعای سحرت مونس جان خواهد بود
تو که چون حافظ شبخیز غلامی داری
تعبیر فال شما
انسانی دوست داشتنی هستی و از شخصیت فوق العاده ای برخوردار می باشی که باعث شده محبوب دل ها شوی و هر جا می روی از دیدنت ذوق کنند.
روزهای خوش فرا رسیده و بخت زیبا به رویت آغوش گشوده است. به خاطر این همه زیبایی شکرگزار پروردگار باش، از یادش غافل مشو و برای ماندن در مسیر درست نماز شب به پا دار.
