در ادامه متن کامل غزل شماره 229 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
بخت از دهان دوست نشانم نمی‌دهد
دولت خبر ز راز نهانم نمی‌دهد
از بهر بوسه‌ای ز لبش جان همی‌دهم
اینم همی‌ستاند و آنم نمی‌دهد
مردم در این فراق و در آن پرده راه نیست
یا هست و پرده دار نشانم نمی‌دهد
زلفش کشید باد صبا چرخ سفله بین
کان جا مجال بادوزانم نمی‌دهد
چندان که بر کنار چو پرگار می‌شدم
دوران چو نقطه ره به میانم نمی‌دهد
شکر به صبر دست دهد عاقبت ولی
بدعهدی زمانه زمانم نمی‌دهد
گفتم روم به خواب و ببینم جمال دوست
حافظ ز آه و ناله امانم نمی‌دهد
تعبیر فال شما
دلت به نا امیدی ها آلوده شده و احوالت را آشفته کرده اما برای شکفتن امید در دلت تلاش کن و با اراده و انگیزه قوی به سوی مقصود برو که با سعی و تلاش و انتخاب های به جا می توانی نتایج فوق العاده ای کسب کنی.
فراموش نکن تنبلی آفت موفقیت است. با این که صبور بوده ای و به درگاه پروردگار دعای فراوان کرده ای اما هنوز به مراد دل نرسیده ای، بدان که در نهایت نتیجه این صبر و تلاش هایت را خواهی دید.
