در ادامه متن کامل غزل شماره 50 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است
بکش به غمزه که اینش سزای خویشتن است
گرت ز دست برآید مراد خاطر ما
به دست باش که خیری به جای خویشتن است
به جانت ای بت شیرین دهن که همچون شمع
شبان تیره مرادم فنای خویشتن است
چو رای عشق زدی با تو گفتم ای بلبل
مکن که آن گل خندان برای خویشتن است
به مشک چین و چگل نیست بوی گل محتاج
که نافه‌هاش ز بند قبای خویشتن است
مرو به خانه ارباب بی‌مروت دهر
که گنج عافیتت در سرای خویشتن است
بسوخت حافظ و در شرط عشقبازی او
هنوز بر سر عهد و وفای خویشتن است
تعبیر فال شما
آگاه باش که هر دشواری و مانعی در دل خود درمانی دارد و نمی توان برای همه دردها یک راه حل در پیش گرفت. دل نگران مسئله ای در زندگی ات هستی، زمان آن رسیده که با مشورت، دودلی ها را کنار گذشته و اقدام کنی.
هنگام عبور از موانع اندیشه ات را به کار گیر و با تکیه بر تلاش و توکل بر معبود از آن ها بگذر.
صبوری پیشه کن و از یاس و غصه خوردن برحذر باش. به استعدادهایت ایمان داشته باش و بدان که با هوشمندی می توانی به بهترین نتیجه برسی.
از سلامت جسم و روانت غافل مشو و سعی کن زندگی را بر خودت سخت نکنی که هر چه سخت تر بگیری سخت تر می گذرد.
