در ادامه متن کامل غزل شماره 97 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج
سزد اگر همه دلبران دهندت باج
دو چشم شوخ تو برهم زده خطا و حبش
به چین زلف تو ماچین و هند داده خراج
بیاض روی تو روشن چو عارض رخ روز
سواد زلف سیاه تو هست ظلمت داج
دهان شهد تو داده رواج آب خضر
لب چو قند تو برد از نبات مصر رواج
از این مرض به حقیقت شفا نخواهم یافت
که از تو درد دل ای جان نمی‌رسد به علاج
چرا همی‌شکنی جان من ز سنگ دلی
دل ضعیف که باشد به نازکی چو زجاج
لب تو خضر و دهان تو آب حیوان است
قد تو سرو و میان موی و بر به هیئت عاج
فتاد در دل حافظ هوای چون تو شهی
کمینه ذره خاک در تو بودی کاج
تعبیر فال شما
فریب ظاهر زندگی و آدم ها را می خوری و این مسئله باعث می شود بتوانند از تو سوء استفاده کنند. بهتر است ظاهر بین نباشی و به درون همه چیز بیشتر توجه کنی.
دلت اسیر عشق شده و می خواهی به هر طریق ممکن است به وصال معشوق برسی و از بی لطفی او غمگین می شوی.
هر چند به نظر می رسد محبوب برایت ارزشی قائل نیست و اصرارهایت نتیجه ای نخواهد داشت.
