در ادامه متن کامل غزل شماره 279 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
خوشا شیراز و وضع بی‌مثالش
خداوندا نگه دار از زوالش
ز رکن آباد ما صد لوحش الله
که عمر خضر می‌بخشد زلالش
میان جعفرآباد و مصلا
عبیرآمیز می‌آید شمالش
به شیراز آی و فیض روح قدسی
بجوی از مردم صاحب کمالش
که نام قند مصری برد آنجا
که شیرینان ندادند انفعالش
صبا زان لولی شنگول سرمست
چه داری آگهی چون است حالش
گر آن شیرین پسر خونم بریزد
دلا چون شیر مادر کن حلالش
مکن از خواب بیدارم خدا را
که دارم خلوتی خوش با خیالش
چرا حافظ چو می‌ترسیدی از هجر
نکردی شکر ایام وصالش
تعبیر فال شما
به امید خدا طعم خوشی های زندگی را خواهی چشید و اوضاع زندگی ات سر و سامان خواهد گرفت. از لحظه لحظه زندگی ات نهایت استفاده را ببر و قدردان نعمت های پروردگار باش.
از تکبر به دور باش و هرگز دل دوستانت را مشکن. دلت صاف و زلال است و همین پاکی عامل موفقیت تو در امور زندگی ات می باشد.
سعی کن همواره در امور خیر داوطلب شده و به مردم نیکی کنی.
