در ادامه متن کامل غزل شماره 115دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
نهال دشمنی برکن که رنج بی‌شمار آرد
چو مهمان خراباتی به عزت باش با رندان
که درد سر کشی جانا گرت مستی خمار آرد
شب صحبت غنیمت دان که بعد از روزگار ما
بسی گردش کند گردون بسی لیل و نهار آرد
عماری دار لیلی را که مهد ماه در حکم است
خدا را در دل اندازش که بر مجنون گذار آرد
بهار عمر خواه ای دل وگرنه این چمن هر سال
چو نسرین صد گل آرد بار و چون بلبل هزار آرد
خدا را چون دل ریشم قراری بست با زلفت
بفرما لعل نوشین را که زودش با قرار آرد
در این باغ از خدا خواهد دگر پیرانه سر حافظ
نشیند بر لب جویی و سروی در کنار آرد
تعبیر فال شما
دنیا همیشه به یک مدار نمی چرخد و پستی بلندی های زیادی دارد. گاهی همه چیز بر وفق مراد است و گاهی هر چه می کنی آشفتگی ها رفع نمی شود.
این طبیعت زندگی است که تلخ و شیرین در کنار هم هستند.
دوستانی داری که دل شان صاف تر از آب روان و بسیار مهربان هستند و تو به بودن آن ها دلخوش هستی.
دلی پاک داری اما متاسفانه به سیاهی کینه آلوده شده، بهتر است دلت را از کینه ها پاک کنی تا نام خوبی از خودت به جا بگذاری.
