در ادامه متن کامل غزل شماره 269 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس
نسیم روضه شیراز پیک راهت بس
دگر ز منزل جانان سفر مکن درویش
که سیر معنوی و کنج خانقاهت بس
وگر کمین بگشاید غمی ز گوشه دل
حریم درگه پیر مغان پناهت بس
به صدر مصطبه بنشین و ساغر می‌نوش
که این قدر ز جهان کسب مال و جاهت بس
زیادتی مطلب کار بر خود آسان کن
صراحی می لعل و بتی چو ماهت بس
فلک به مردم نادان دهد زمام مراد
تو اهل فضلی و دانش همین گناهت بس
هوای مسکن مألوف و عهد یار قدیم
ز رهروان سفرکرده عذرخواهت بس
به منت دگران خو مکن که در دو جهان
رضای ایزد و انعام پادشاهت بس
به هیچ ورد دگر نیست حاجت ای حافظ
دعای نیم شب و درس صبحگاهت بس
تعبیر فال شما
داشتن رویاهای بزرگ و بلند پرواز بودن بسیار خوب است اما زمانی که از حد و اندازه اش بگذرد ممکن است غصه و سرانجام بدی به دنبال داشته باشد.
قدر داشته هایت را بدان و به آن چه داری قناعت کن. بدان که حرص و طمع آرامش را آتش می زند، پس از این خصلت های نا پسند به دور باش و چشم و هم چشمی نکن.
به پروردگار توکل داشته باش و از وسوسه های شیطان به خودش پناه ببر. به امید خدا به زودی به مقصودت خواهی رسید.
