در ادامه متن کامل غزل شماره 119 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
دلی که غیب نمای است و جام جم دارد
ز خاتمی که دمی گم شود چه غم دارد
به خط و خال گدایان مده خزینه دل
به دست شاهوشی ده که محترم دارد
نه هر درخت تحمل کند جفای خزان
غلام همت سروم که این قدم دارد
رسید موسم آن کز طرب چو نرگس مست
نهد به پای قدح هر که شش درم دارد
زر از بهای می اکنون چو گل دریغ مدار
که عقل کل به صدت عیب متهم دارد
ز سر غیب کس آگاه نیست قصه مخوان
کدام محرم دل ره در این حرم دارد
دلم که لاف تجرد زدی کنون صد شغل
به بوی زلف تو با باد صبحدم دارد
مراد دل ز که پرسم که نیست دلداری
که جلوه نظر و شیوه کرم دارد
ز جیب خرقه حافظ چه طرف بتوان بست
که ما صمد طلبیدیم و او صنم دارد
تعبیر فال شما
انسانی خوب و با اصالت هستی اما خوبی و مهربانی ات را به پای کسانی ریخته ای که سزاوار این عشق نیستند.
اگر آینده نگر و با درایت عمل کنی می تواند از ثروتی کوچک به مال زیادی برسی.
همواره دلت را به ایمان به پروردگار گرم نگه دار و از خودش یاری بخواه تا به راحتی از ترس ها و دشواری های مسیر عبور کرده و به سلامت به مقصد برسی.
در این راه صبور باش و به خودش توکل کن. هرگز راز دلت را برای نامحرم افشا نکن و از بدخواهان برحذر باش.
