در ادامه متن کامل غزل شماره 117 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد
که چو سرو پایبند است و چو لاله داغ دارد
سر ما فرونیاید به کمان ابروی کس
که درون گوشه گیران ز جهان فراغ دارد
ز بنفشه تاب دارم که ز زلف او زند دم
تو سیاه کم بها بین که چه در دماغ دارد
به چمن خرام و بنگر بر تخت گل که لاله
به ندیم شاه ماند که به کف ایاغ دارد
شب ظلمت و بیابان به کجا توان رسیدن
مگر آن که شمع رویت به رهم چراغ دارد
من و شمع صبحگاهی سزد ار به هم بگرییم
که بسوختیم و از ما بت ما فراغ دارد
سزدم چو ابر بهمن که بر این چمن بگریم
طرب آشیان بلبل بنگر که زاغ دارد
سر درس عشق دارد دل دردمند حافظ
که نه خاطر تماشا نه هوای باغ دارد
تعبیر فال شما
غم عشق آتش به جانت انداخته و تو را آشفته و پریشان کرده است اما محبوبت از عشق بویی نبرده است. اگرچه دشوار است اما بهتر است از عشق یک طرف دست بکشی.
همه آدم ها با دشواری های زندگی دست به گریبان هستند و در هر مسیری قدم بردارند موانعی بر سر راه است که تنها با صبوری و امید و ایمان به پروردگار می توان از آن ها به سلامت عبور کرد.
دوستان وفادار سرمایه های ارزشمندی هستند که می توانند به تو در عبور از دشواری ها کمک کنند.
صبور باش حواست باشد افراد حسود گاهی برای فریب تو از در دوستی وارد می شوند.
