در ادامه متن کامل غزل شماره 467 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
زان می عشق کز او پخته شود هر خامی
گر چه ماه رمضان است بیاور جامی
روزها رفت که دست من مسکین نگرفت
زلف شمشادقدی ساعد سیم اندامی
روزه هر چند که مهمان عزیز است ای دل
صحبتش موهبتی دان و شدن انعامی
مرغ زیرک به در خانقه اکنون نپرد
که نهاده‌ست به هر مجلس وعظی دامی
گله از زاهد بدخو نکنم رسم این است
که چو صبحی بدمد در پی اش افتد شامی
یار من چون بخرامد به تماشای چمن
برسانش ز من ای پیک صبا پیغامی
آن حریفی که شب و روز می صاف کشد
بود آیا که کند یاد ز دردآشامی
حافظا گر ندهد داد دلت آصف عهد
کام دشوار به دست آوری از خودکامی
تعبیر فال شما
به امید خدا زندگی روی خوش خود را به تو نشان خواهد داد و این روزهای پر از درد به پایان می رسد. شکیبا باش و بدان که در مقابل آدم های حسود و ریاکار باید بیشتر از این ها درایت به خرج بدهی.
برای مشاوره به سراغ افراد خردمند برو و دلت را از غرور و خودبینی رها کن که سرانجام خوبی ندارد.
