در ادامه متن کامل غزل شماره 167 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد
دل رمیده ما را رفیق و مونس شد
نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت
به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد
به بوی او دل بیمار عاشقان چو صبا
فدای عارض نسرین و چشم نرگس شد
به صدر مصطبه‌ام می‌نشاند اکنون دوست
گدای شهر نگه کن که میر مجلس شد
خیال آب خضر بست و جام اسکندر
به جرعه نوشی سلطان ابوالفوارس شد
طربسرای محبت کنون شود معمور
که طاق ابروی یار منش مهندس شد
لب از ترشح می پاک کن برای خدا
که خاطرم به هزاران گنه موسوس شد
کرشمه تو شرابی به عاشقان پیمود
که علم بی‌خبر افتاد و عقل بی‌حس شد
چو زر عزیز وجود است نظم من آری
قبول دولتیان کیمیای این مس شد
ز راه میکده یاران عنان بگردانید
چرا که حافظ از این راه رفت و مفلس شد
تعبیر فال شما
بختت بلند است و اقبالت روشن. خوشا به حالت که به زودی اوضاع سر و سامان گرفته و به مراد دلت خواهی رسید.
شکر پروردگار را به جای آور و از غروری که ممکن است به واسطه مقام و جایگاه عالی تو را اسیر خود کند بر حذر باش.
برای موفقیت روز افزون در زندگی باید اراده آهنین داشته باشی. حتی در جایگاه خوبی که پیدا می کنی خود را از مشورت با خردمندان بی نیاز ندان.
