در ادامه متن کامل غزل شماره 197 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
شاهدان گر دلبری زین سان کنند
زاهدان را رخنه در ایمان کنند
هر کجا آن شاخ نرگس بشکفد
گلرخانش دیده نرگسدان کنند
ای جوان سروقد گویی ببر
پیش از آن کز قامتت چوگان کنند
عاشقان را بر سر خود حکم نیست
هر چه فرمان تو باشد آن کنند
پیش چشمم کمتر است از قطره‌ای
این حکایت‌ها که از طوفان کنند
یار ما چون گیرد آغاز سماع
قدسیان بر عرش دست افشان کنند
مردم چشمم به خون آغشته شد
در کجا این ظلم بر انسان کنند
خوش برآ با غصه ای دل کاهل راز
عیش خوش در بوته هجران کنند
سر مکش حافظ ز آه نیم شب
تا چو صبحت آینه رخشان کنند
تعبیر فال شما
از فرصت هایی که مقابل چشمانت می درخشند غافل مشو و از آن ها نهایت بهره را ببر. از مشکلاتی که سر راهت است نا امید مشو و بدان همه دشواری ها به زودی به پایان می رسد و به مقصودت خواهی رسید.
مدت ها قبل ستمی در حق تو روا داشته اند که هنوز با مرور آن اندوهگین می شوی، دلت را اسیر غم ها نکن و سزای ستمگران را به خدا بسپار.
