در ادامه متن کامل غزل شماره 417 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
عیشم مدام است از لعل دلخواه
کارم به کام است الحمدلله
ای بخت سرکش تنگش به بر کش
گه جام زر کش گه لعل دلخواه
ما را به رندی افسانه کردند
پیران جاهل شیخان گمراه
از دست زاهد کردیم توبه
و از فعل عابد استغفرالله
جانا چه گویم شرح فراقت
چشمی و صد نم جانی و صد آه
کافر مبیناد این غم که دیده‌ست
از قامتت سرو از عارضت ماه
شوق لبت برد از یاد حافظ
درس شبانه ورد سحرگاه
تعبیر فال شما
روزهای خوش فرا رسیده و به امید خدا به زودی زود به مقصودت خواهی رسید. قدر این روزها را بدان و از فرصت ها نهایت استفاده را ببر.
حسودان پیوسته می کوشند تا تو را از مسیر درست منحرف کنند، از آن ها بر حذر باش و هرگز دلت را به غرور آلوده نساز تا ایام خوش ادامه داشته باشد.
