در ادامه متن کامل غزل شماره 195 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
غلام نرگس مست تو تاجدارانند
خراب باده لعل تو هوشیارانند
تو را صبا و مرا آب دیده شد غماز
و گر نه عاشق و معشوق رازدارانند
ز زیر زلف دوتا چون گذر کنی بنگر
که از یمین و یسارت چه سوگوارانند
گذار کن چو صبا بر بنفشه زار و ببین
که از تطاول زلفت چه بی‌قرارانند
نصیب ماست بهشت ای خداشناس برو
که مستحق کرامت گناهکارانند
نه من بر آن گل عارض غزل سرایم و بس
که عندلیب تو از هر طرف هزارانند
تو دستگیر شو ای خضر پی خجسته که من
پیاده می‌روم و همرهان سوارانند
بیا به میکده و چهره ارغوانی کن
مرو به صومعه کان جا سیاه کارانند
خلاص حافظ از آن زلف تابدار مباد
که بستگان کمند تو رستگارانند
تعبیر فال شما
همه آدم ها گاهی در زندگی اشتباه می کنند و تو نیز از این قاعده مستثنی نیستی. گذشته ای از اشتباه داری که دلت را در اندوه غرق کرده اما بدان که برای جبران اشتباه هرگز دیر نیست.
در امور زندگی ات با خردمندان دلسوز مشورت کن تا بهترین راه حل ها را بیابی. هرگز دلت را اسیر مادیات نکن. به امید خدا بیمارت لباس عافیت به تن خواهد کرد.
