در ادامه متن کامل غزل شماره 369 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
ما ز یاران چشم یاری داشتیم
خود غلط بود آنچه ما پنداشتیم
تا درخت دوستی بر کی دهد
حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم
گفت و گو آیین درویشی نبود
ور نه با تو ماجراها داشتیم
شیوهٔ چشمت فریب جنگ داشت
ما غلط کردیم و صلح انگاشتیم
گلبن حسنت نه خود شد دلفروز
ما دم همت بر او بگماشتیم
نکته‌ها رفت و شکایت کس نکرد
جانب حرمت فرونگذاشتیم
گفت خود دادی به ما دل حافظا
ما محصل بر کسی نگماشتیم
تعبیر فال شما
زندگی ات با فراز و نشیب هایی همراه بوده و اعتماد بی جا به افرادی که لایق اعتماد کردن نبوده اند ضربه هایی به تو وارد کرده است.
این مسائل همه نتیجه تکیه کردن به انسان ها است. سعی کن همواره به خداوند تکیه کرده و با ایمان به توانایی های خود اقدام کنی که بی تردید با تلاش به اهدافت خواهی رسید.
