در ادامه متن کامل غزل شماره 332 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
مزن بر دل ز نوک غمزه تیرم
که پیش چشم بیمارت بمیرم
نصاب حسن در حد کمال است
زکاتم ده که مسکین و فقیرم
چو طفلان تا کی ای زاهد فریبی
به سیب بوستان و شهد و شیرم
چنان پر شد فضای سینه از دوست
که فکر خویش گم شد از ضمیرم
قدح پر کن که من در دولت عشق
جوان بخت جهانم گر چه پیرم
قراری بسته‌ام با می فروشان
که روز غم به جز ساغر نگیرم
مبادا جز حساب مطرب و می
اگر نقشی کشد کلک دبیرم
در این غوغا که کس کس را نپرسد
من از پیر مغان منت پذیرم
خوشا آن دم کز استغنای مستی
فراغت باشد از شاه و وزیرم
من آن مرغم که هر شام و سحرگاه
ز بام عرش می‌آید صفیرم
چو حافظ گنج او در سینه دارم
اگر چه مدعی بیند حقیرم
تعبیر فال شما
به خودت، توانایی هایت و استعدادهایی که درونت نهفته است ایمان داشته باش و عزت نفس خود را تقویت کن تا با تکیه بر تصمیمات درست و اراده ای آهنین، قدم های بلند برداری.
فراموش نکن عبور از دشواری های زندگی به عزم راسخ و تلاش والای تو نیاز دارد. مبادا راز دلت را نزد نا محرمان فاش کنی که سرانجام خوبی نخواهد داشت.
