در ادامه متن کامل غزل شماره 217 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
مسلمانان مرا وقتی دلی بود
که با وی گفتمی گر مشکلی بود
به گردابی چو می‌افتادم از غم
به تدبیرش امید ساحلی بود
دلی همدرد و یاری مصلحت بین
که استظهار هر اهل دلی بود
ز من ضایع شد اندر کوی جانان
چه دامنگیر یا رب منزلی بود
هنر بی‌عیب حرمان نیست لیکن
ز من محروم‌تر کی سائلی بود
بر این جان پریشان رحمت آرید
که وقتی کاردانی کاملی بود
مرا تا عشق تعلیم سخن کرد
حدیثم نکته هر محفلی بود
مگو دیگر که حافظ نکته‌دان است
که ما دیدیم و محکم جاهلی بود
تعبیر فال شما
از اطرافیان خود اندوهگین هستی و حس تنهایی و بی کسی تمام وجودت را مکدر کرده اما به خاطر داشته باش که مشکلات زندگی در واقع آزمایش های خداوند هستند و در مسیر عبور از آن ها باید صبوری پیشه کنی.
به امید خدا روزهای خوب در راه است و تو با هوشیاری می توانی به موفقیت دست یابی.
تردیدهایت را رها کن، دل والدینت را به دست آور و از لجبازی بر حذر باش. بدهی هایت ادا می شود اما برای سفر کردن زمان خوبی را انتخاب نکرده ای.
