در ادامه متن کامل غزل شماره 24 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست
که به پیمانه کشی شهره شدم روز الست
من همان دم که وضو ساختم از چشمه عشق
چارتکبیر زدم یک سره بر هر چه که هست
می بده تا دهمت آگهی از سر قضا
که به روی که شدم عاشق و از بوی که مست
کمر کوه کم است از کمر مور این جا
ناامید از در رحمت مشو ای باده پرست
به جز آن نرگس مستانه که چشمش مرساد
زیر این طارم فیروزه کسی خوش ننشست
جان فدای دهنش باد که در باغ نظر
چمن آرای جهان خوشتر از این غنچه نبست
حافظ از دولت عشق تو سلیمانی شد
یعنی از وصل تواش نیست به جز باد به دست
تعبیر فال شما
شاید از عهدی که بسته ای پشیمان باشی اما هرگز نگذار این پشیمانی باعث شود پیمانت را لگدمال کنی.
اجازه نده سایه سیاه نا امیدی قلبت را تاریک کند و سعی کن همه امور زندگی ات را به معبود بسپاری و هرگز اسیر ظواهر دنیا نشوی.
خوشا به حالت که زودتر از زود لطف پروردگار شامل حالت شده و نعمت و موهبت های بی دریغش در زندگی ات جریان پیدا می کند.
هرگز از یادش غافل مشو و از کبر و خود خواهی حذر کن که می تواند تمام اندوخته ات را آتش بزند.
