در ادامه متن کامل غزل شماره 53 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
منم که گوشه میخانه خانقاه من است
دعای پیر مغان ورد صبحگاه من است
گرم ترانه چنگ صبوح نیست چه باک
نوای من به سحر آه عذرخواه من است
ز پادشاه و گدا فارغم بحمدالله
گدای خاک در دوست پادشاه من است
غرض ز مسجد و میخانه‌ام وصال شماست
جز این خیال ندارم خدا گواه من است
مگر به تیغ اجل خیمه برکنم ور نی
رمیدن از در دولت نه رسم و راه من است
از آن زمان که بر این آستان نهادم روی
فراز مسند خورشید تکیه گاه من است
گناه اگر چه نبود اختیار ما حافظ
تو در طریق ادب باش گو گناه من است
تعبیر فال شما
اخیرا مرتکب اشتباهی شده ای که دلت را نگران کرده اما خود را آزرده خاطر نکن چرا که به امید خدا این مسئله با طلب بخشش رفع خواهد شد.
از کاهلی به دور باش و با عزم جزم و توکل بر خدا به سوی مقصود برو. انشاءالله در این راه از لطف پروردگار بی نصیب نخواهی بود.
نذری بر گردن داری که باید هر چه زودتر ادا کنی. با یاد خدا و قدم برداشتن در مسیر رضایت او به جایگاه عالی خواهی رسید.
