در ادامه متن کامل غزل شماره 177 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
نه هر که چهره برافروخت دلبری داند
نه هر که آینه سازد سکندری داند
نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست
کلاه داری و آیین سروری داند
تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن
که دوست خود روش بنده پروری داند
غلام همت آن رند عافیت سوزم
که در گداصفتی کیمیاگری داند
وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی
وگرنه هر که تو بینی ستمگری داند
بباختم دل دیوانه و ندانستم
که آدمی بچه‌ای شیوه پری داند
هزار نکته باریکتر ز مو این جاست
نه هر که سر بتراشد قلندری داند
مدار نقطه بینش ز خال توست مرا
که قدر گوهر یک دانه جوهری داند
به قد و چهره هر آن کس که شاه خوبان شد
جهان بگیرد اگر دادگستری داند
ز شعر دلکش حافظ کسی بود آگاه
که لطف طبع و سخن گفتن دری داند
تعبیر فال شما
حواست باشد فریب ظاهر دیگران را نخوری و ظاهر را اساسی بر تصمیمات زندگی ات قرار ندهی. اسرار دلت را برای هر کسی فاش نکن و در تشخیص دوست و دشمن دقت زیادی به خرج بده.
در دو راهی زندگی ات یکی از آشنایان سعی می کند به تو کمک کند که نباید دست رد به سینه اش بزنی بلکه لازم است با او مشورت کنی.
به امید خدا پیروزی در راه است و برای سفر زمان خوبی را انتخاب کرده ای.
