در ادامه متن کامل غزل شماره 122 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد
خداش در همه حال از بلا نگه دارد
حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست
که آشنا سخن آشنا نگه دارد
دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای
فرشته‌ات به دو دست دعا نگه دارد
گرت هواست که معشوق نگسلد پیمان
نگاه دار سر رشته تا نگه دارد
صبا بر آن سر زلف ار دل مرا بینی
ز روی لطف بگویش که جا نگه دارد
چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت
ز دست بنده چه خیزد خدا نگه دارد
سر و زر و دل و جانم فدای آن یاری
که حق صحبت مهر و وفا نگه دارد
غبار راهگذارت کجاست تا حافظ
به یادگار نسیم صبا نگه دارد
تعبیر فال شما
هرگز در زندگی ات از خط تعادل عبور نکن چرا که بر هم زدن تعادل می تواند تو را به دردسر بیندازد.
حواست باشد برای نشکستن عهدی که بسته ای از مرزهایت خارج نشوی و بدان که خواسته پروردگار هر چه باشد همان رخ می دهد و هیچ کس یارای مقابله با آن نیست.
اگر می خواهی در مسیر معنویات پیشرفت کنی از پروردگار مدد بجوی و به خودش توکل داشته باش.
