در ادامه متن کامل غزل شماره 157 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
هر که را با خط سبزت سر سودا باشد
پای از این دایره بیرون ننهد تا باشد
من چو از خاک لحد لاله صفت برخیزم
داغ سودای توام سر سویدا باشد
تو خود ای گوهر یک دانه کجایی آخر
کز غمت دیده مردم همه دریا باشد
از بن هر مژه‌ام آب روان است بیا
اگرت میل لب جوی و تماشا باشد
چون گل و می دمی از پرده برون آی و درآ
که دگرباره ملاقات نه پیدا باشد
ظل ممدود خم زلف توام بر سر باد
کاندر این سایه قرار دل شیدا باشد
چشمت از ناز به حافظ نکند میل آری
سرگرانی صفت نرگس رعنا باشد
تعبیر فال شما
دل پاکی داری و همواره به فکر جبران خوبی های دیگران هستی. از خصلت های نیکویی برخورداری و در مسیر تحقق اهدافت ثابت قدم و سخت کوش می باشی که باعث می شود موفقیت هایت دو چندان شود.
برای لحظات زندگی ات ارزش قائل باش و از کینه ورزی نسبت به دیگران دوری کن. غصه ها را از دلت پاک کن و بدان که غرولند کردن هرگز دردی را دوا نمی کند.
ممکن است محبوب در حق تو کم لطفی کند اما تو صبوری پیشه کن و بدان که ذات او قابل تغییر نیست.
