در ادامه متن کامل غزل شماره 383 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
چندان که گفتم غم با طبیبان
درمان نکردند مسکین غریبان
آن گل که هر دم در دست بادیست
گو شرم بادش از عندلیبان
یا رب امان ده تا بازبیند
چشم محبان روی حبیبان
درج محبت بر مهر خود نیست
یا رب مبادا کام رقیبان
ای منعم آخر بر خوان جودت
تا چند باشیم از بی نصیبان
حافظ نگشتی شیدای گیتی
گر می‌شنیدی پند ادیبان
تعبیر فال شما
هرگز اجازه نده سایه نا امیدی روی دلت بیفتد چرا که همه آدم ها ممکن است در زندگی خود دچار اشتباهاتی شوند، مهم این است که به آن ها توجه کرده و از دل آن نقاط ضعف خود را بیرون بکشی.
مشکلاتی که بر سر راهت سبز شده اند نتیجه سادگی خودت و سهل انگاری اطرافیانت است. حتما در امور مهم زندگی با خردمندان مشورت کن تا از مسیر درست منحرف نشوی.
