در ادامه متن کامل غزل شماره 145 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
چه مستیست ندانم که رو به ما آورد
که بود ساقی و این باده از کجا آورد
تو نیز باده به چنگ آر و راه صحرا گیر
که مرغ نغمه سرا ساز خوش نوا آورد
دلا چو غنچه شکایت ز کار بسته مکن
که باد صبح نسیم گره گشا آورد
رسیدن گل و نسرین به خیر و خوبی باد
بنفشه شاد و کش آمد سمن صفا آورد
صبا به خوش خبری هدهد سلیمان است
که مژده طرب از گلشن سبا آورد
علاج ضعف دل ما کرشمه ساقیست
برآر سر که طبیب آمد و دوا آورد
مرید پیر مغانم ز من مرنج ای شیخ
چرا که وعده تو کردی و او به جا آورد
به تنگ چشمی آن ترک لشکری نازم
که حمله بر من درویش یک قبا آورد
فلک غلامی حافظ کنون به طوع کند
که التجا به در دولت شما آورد
تعبیر فال شما
دل نگران هستی و اندوه تمام وجودت را فرا گرفته اما اجازه نده غم بر تو غلبه کند که به امید خدا سرانجام کارت نیکو خواهد بود.
از عجله بپرهیز و در مسیر زندگی صبوری کن تا بتوانی از موانع به سلامت عبور کنی. خوشا به حالت که خبری خوش احوال ناخوشت را دگرگون و بیماری ات را برطرف خواهد کرد.
نذری داری که بایستی به آن عمل کنی و هرگز عهدت را زیر پا نگذاری. انشاءالله در امور شغلی و تحصیلی رشد خوبی خواهی داشت و اوضاع سر و سامان خواهد گرفت. در این روزها از یاد خداوند غفلت نورز.
.
