در ادامه متن کامل غزل شماره 288 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
کنار آب و پای بید و طبع شعر و یاری خوش
معاشر دلبری شیرین و ساقی گلعذاری خوش
الا ای دولتی طالع که قدر وقت می‌دانی
گوارا بادت این عشرت که داری روزگاری خوش
هر آن کس را که در خاطر ز عشق دلبری باریست
سپندی گو بر آتش نه که دارد کار و باری خوش
عروس طبع را زیور ز فکر بکر می‌بندم
بود کز دست ایامم به دست افتد نگاری خوش
شب صحبت غنیمت دان و داد خوشدلی بستان
که مهتابی دل افروز است و طرف لاله زاری خوش
میی در کاسه چشم است ساقی را بنامیزد
که مستی می‌کند با عقل و می‌بخشد خماری خوش
به غفلت عمر شد حافظ بیا با ما به میخانه
که شنگولان خوش باشت بیاموزند کاری خوش
تعبیر فال شما
از جوانی و سر زندگی که در وجودت است نهایت بهره را ببر و هرگز این نیرو و انگیزه را هدر نده که پشیمانی به دنبال خواهد داشت.
به امید خدا سختی ها می گذرد و ایام خوشی از راه می رسد. مبادا دلت را به سایه تکبر و غرور سیاه کنی.
در این روزهای خوب و خوش تو نیز تنبلی را کنار بگذار و با عزم جزم تمام تلاش خود را برای رسیدن به مقصود به کار گیر و اجازه نده عمر دو روزه در غفلت به باد هوا برود.
