در ادامه متن کامل غزل شماره 138 دیوان حافظ را می خوانیم و سپس با معنی و تفسیر آن آشنا خواهیم شد.
یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد
به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد
آن جوان بخت که می‌زد رقم خیر و قبول
بنده پیر ندانم ز چه آزاد نکرد
کاغذین جامه به خوناب بشویم که فلک
رهنمونیم به پای علم داد نکرد
دل به امید صدایی که مگر در تو رسد
ناله‌ها کرد در این کوه که فرهاد نکرد
سایه تا بازگرفتی ز چمن مرغ سحر
آشیان در شکن طره شمشاد نکرد
شاید ار پیک صبا از تو بیاموزد کار
زان که چالاکتر از این حرکت باد نکرد
کلک مشاطه صنعش نکشد نقش مراد
هر که اقرار بدین حسن خداداد نکرد
مطربا پرده بگردان و بزن راه عراق
که بدین راه بشد یار و ز ما یاد نکرد
غزلیات عراقیست سرود حافظ
که شنید این ره دلسوز که فریاد نکرد
تعبیر فال شما
از کینه ورزیدن بر حذر باش و از درس های گذشته عبرت بگیر.
ممکن است این حس به تو دست داده باشد که رویاهایت را به باد هوا داده ای و عشقت تو را نمی بیند اما بدان که برای دستیابی به مقصود انتظار و صبوری لازم است.
نا امیدی به دل راه مده و اندوهگین مباش که به امید خدا به مقصودت می رسی و جوابی که منتظرش هستی دریافت می کنی.
